Kantooravonturen en Puerto Viejo

Hallo lieve thuisblijvers!

Alweer een nieuw verhaaltje uit sproojeswonderland Costa Rica. Het is nu wel érg lang geleden dat ik voor het laatst iets heb geschreven en ik word alleen maar luier hier. Moeders Boon moet vast gehoopt hebben dat deze reis me wat verantwoording bij zou brengen maar niets is minder waar. Ik heb inmiddels de schoonmaakster zo ver gekregen dat ze mijn kleren wast en als bonusje maakt ze ook nog eens twee keer per week mijn kamer schoon en maakt ze elke dag mijn bedje op. Afwas hoef ik alleen maar in de wasbak te pleuren en alle zooi die ik laat slingeren doet ze óf in de was of legt ze netjes op m'n bureau. Luiheid Blijheid.

Ondertussen zijn er alweer twee werkweken verstreken. Twee werkwerken waarin ik minder heb gedaan dan Paris Hilton hersencellen heeft. Ik had goede hoop toen mijn baas terug kwam van vakantie maar helaas ben ik tot de conclusie gekomen dat de eigenaren van het bedrijf zich zelden vertonen op kantoor maar gelukkig heb ik een hele leuke collega die me overal mee helpt en me laat zien waar zij zoal mee bezig is. Als mijn stagebegeleider van school terug is van vakantie zal ik wel even polshoogte nemen over het hoe en wat in te leveren voor school want ook dat is nog een heel mysterie. Hopelijk krijg ik het dan wat drukker want volgens mij wordt iedereen er onderhand wel moe van dat ik ze lastig blijf vallen op facebook.

Vorige week dinsdag kwam een klasgenoot aan in San José die hier een paar dagen zou overnachten om vervolgens door te reizen naar Puerto Viejo aan de Caribische kust waar zij vijf maanden stage gaat lopen. Met liefde zou ik met haar meegaan maar ik moest helaas werken dus dat feestje ging niet door.

Woensdag had mijn collega nog een leuke, onverwachte verrassing. Donderdag zou het hier Moederdag zijn (de rest van de wereld viert het in mei, yolo, wij doen het in augustus?) en zou het kantoor gesloten zijn. Ik blij. Toen kwam ze met een geniaal idee. Als ik nou eens volgende week elke dag een uurtje extra zou werken, zou ik vrijdag ook vrij kunnen hebben! Dat klonk mij natuurlijk als verse deuntjes in de gehoor-organen! De iets slimmeren onder jullie kunnen de conclusie natuurlijk al trekken: Puerto Viejooooooo!

En zo gezegd, zo gedaan, donderdag vroeg (11 uur, pfff) zaten Sofie en ik in de bus richten el Caribe. Vier uur zou de busrit duren maar ik ging maar alvast uit van acht uur gezien de vorige bus avonturen waar de beloofde reistijd verstreek en we nog eens het dubbele in de snikhete óf steenkoude coach zaten, gepropt in stoeltjes die gemaakt zijn voor lilliputter Vietnamezen. Maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit; 4,5 uur later waren we er alweer. De reisgids beloofde ons goedkope cocktails, prachtig weer, witte stranden en oogstrelend mooie mannen en we werden niet teleurgesteld. Het werd zelfs nóg beter: goedkope cocktails veranderden in gratis cocktails en dat is mede de reden dat een groot deel van het verhaal achterwege gelaten moet worden omdat ik het me stiekem niet zo goed meer herinner. Wat ik wél nog weet is dat Sofie de grootste mazzelpik is. De komende vijf maanden woont ze in een groot appartement middenin de jungle, aan het strand, naast het centrum (het kan niet beter), waar je 's ochtends gewekt wordt door honderden verschillende zingende vogels, het ruisen van de zee en zachte zonnestralen die door de dikke palmbladeren je slaapkamertje in sijpelen. Ik heb maar vast shotgun geroepen op het tweede bed (kan dat, shotgun roepen op een bed?). Ik zie mezelf over twee weken alweer zitten op het strand, in m'n pareo'tje met een versgeplukte kokosnoot in één hand en een caipirinha in de andere; gewoon omdat het kan.

Helaas komen ook aan de mooiste sprookjes een eind, zondag moest ik gewoon weer terug naar de realiteit in San José, waar ik me overigens ook prima vermaak. De hele week was niet echt schrijvenswaardig; werk werk werk (a.k.a. facebook facebook facebook) en slapen slapen slapen. Donderdagavond ging ik met mijn huisbaas en een vriendin van hem ergens een drankje doen. De volgende dag moest ik werken maar het was maar één drankje dus dat zou mijn strenge slaappatroon van acht uur per nacht niet echt in de war gooien dacht ik. Helaas is mijn huisbaas net zo besluiteloos als een dijk en duin-patient met verzamelwoede die net is gevraagd alles weg te gooien wat niet van waarde is. Na de helft van de avond rondgereden te hebben en af en toe een bar in waarna er besloten werd dat het toch niet leuk genoeg was (teveel dikke mensen, te veel oude mensen, te weinig mensen, te veel hoeren, etc.) kwamen we op het dak van het Sheraton Hotel vlakbij Escazú. Een veel te fancy club voor mijn doen met vieze mannetjes in pak die met hun vette vingertjes hun overbetaalde escortes omarmen en nog een flesje champagne afrekenen met hun Goldcard zonder limiet. Desalniettemin was het uitzicht zoals vanouds fabeltastisch. De straatverlichting in de donkere nacht kleurde de vallei beneden in een zee van geel en rood en de glazen wanden zorgden ervoor dat dat alles in panoramaview goed te zien was. Ondanks de stinkwalm van dure parfums kan ik zeggen dat ik op slechtere plekken ben geweest.
Echter, door al het rondgerij waren we pas om half vier thuis en ging mijn wekkertje gewoon weer om zeven uur. Maar, dacht ik, mijn geluk: ik hoef toch geen moer te doen op kantoor dus dat scheelt alweer een hoop.
HELAAS! mijn baas vond uitgerekend deze dag Perfect om mij naar het vliegveld te sturen, een groep van 18 (ja achttien) Amerikaanse studenten op te halen en mee te gaan op een tour. Ik werd in een polo maatje Sugar Lee Hooper gehesen en hop, daar ging ik. In de bus van het vliegveld naar de tour-locatie ben ik nog twee keer in slaap gevallen, zoals een goede rep betaamt maar gelukkig kon meneer de gids er wel om lachen.
Eindelijk thuis aangekomen hadden mijn huisgenoten het plan om uit te gaan dus een goede powernap kon ik wel gebruiken. Zó goed dat ik met polo en schoenen en al, met het licht aan in slaap ben gevallen. Ik werd wakker om twee uur 's nachts met de gordijnen dicht en het licht uit in een leeg huis. Ik weet nu niet zo goed of ik dat heel lief vind van m'n huisgenoten of juist stom dat ze zonder mij zijn weggegaan maar achteraf ben ik blij dat ik lekker heb kunnen slapen.

Vandaag ben ik maar weer eens naar de supermarkt gegaan om de keuken bij te spekken. Toen ik naar de supermarkt liep was het 35 graden en zonnig en terug 20 en stromende regen. Welkom in Costa Rica. Net de allerlekkerste kip van San José gegeten en dan zijn we alweer aan het einde van dit verhaaltje. De komende week vier dagen werken en dan off to Tortuguero!

Voor de meesten onder jullie, goedemorgen, voor mij welterusten en tot de volgende update!