Nieuws uit Ticoland

Dag lieve lezers!

Er is ondertussen alweer meer dan een week verstreken sinds mijn laatste update en iedereen (lees; mijn moeder) zeurt maar dat ik weer eens wat moet schrijven, vandaar een nieuw verslagje vanuit het mooie Costa Rica.

Laten we beginnen met afgelopen dinsdag. Eigenlijk zou ik officieel pas vandaag beginnen met mijn stage maar mijn baas zou vandaag op vakantie gaan. Het leek hem dus een beter idee als ik wat eerder zou beginnen zodat hij me al het één en ander uit kon leggen. Vandaar dat ik dinsdag om elf uur verwacht werd op kantoor. De echte die-hard volgers weten dat mijn baas me in de eerste week had laten zien waar ik de bus moest nemen en waar ik uit moest stappen dus dit werd kinderspel. Maar natuurlijk zou ik Joyce Boon niet heten als er niets mis ging. De bus zou er ongeveer vijftien minuten over doen en zodra ik de kerk zag moest ik op het stopknopje drukken. Met zweethandjes zat ik panisch uit het raam te staren, wachtend op het aanzien van de ondertussen bekende, witte toren. Echter, vijftien minuten verstreken en nog steeds geen toren... Twintig minuten... 25 minuten... Toen ik het idee kreeg dat we de stad uitreden besloot ik het maar even te vragen aan de buschauffeur. In mijn mooiste Spaans zei ik "Iglesia Escazú?" De beste man barstte in lachen uit en ratelde wat onverstaanbare woorden maar aan zijn handgebaren kon ik uitmaken dat we daar al lang en breed voorbij waren. Ik begreep er niets van; ik had immers al die tijd krampachtig met mijn neus tegen het raam aangedrukt gezeten maar die hele kerk had ik toch écht niet gezien! Hoe kun je dat nou missen? Ik stapte uit en belde mijn werk. Mijn baas kwam me halen met de auto maar daar moest ik wel even 45 minuten op wachten, ik was namelijk helemaal niet meer in Escazú. Deze slimme dame was in de verkeerde bus gestapt... Gelukkig werd ik niet dement, deze bus stopt niet bij de kerk. Alles positief bekeken: Hoe meer er mis gaat, hoe meer je leert.

Na een korte rondleiding (zo'n 2 seconden, het kantoor is 3 bij 3) gingen we lunchen bij zijn schoonouders die achter het gebouw wonen. De hele familie zat al aan tafel en op mijn bord lag een heerlijk sappige biefstuk te wachten om verwelkomt te worden in mijn hongerige maagje. Vaders des huizes weigerde Engels te spreken want "ik bleef hier 6 maanden dus beter leerde ik maar wat Spaans." Ik kan de oude baas geen ongelijk geven.
Na de lunch werd ik weer thuis afgezet waar Lisanne op me aan het wachten was. We bedachten dat we de middag maar beter nuttig konden besteden en pakten een taxi naar Multiplaza, het naar verluid grootste winkelcentrum van Latijns Amerika. Dit klonk ons beiden als muziek in de oren dus we hadden er nogal zin in. Ik zag mezelf al lopen met tassen bezaaid met nieuwe spullen (de schoonmaakster wast mijn kleren maar niet en ze spreekt geen Engels dus ik kon net zo goed alles nieuw kopen toch?). Dit liep echter niet zoals verwacht want amper twee winkels later realiseerde ik mij ineens dat ik het koffiezetapparaat had aan laten staan en er was niemand thuis. Ik wist niet precies wat dat voor gevolgen kan hebben maar ik zou niet graag schuldig zijn aan een afgebrand huis. Het shoptripje werd afgeblazen en we gingen maar terug. Lisanne was niet echt blij met me en dit kan ik haar ook absoluut niet kwalijk nemen.

De volgende dag werd ik weer om elf uur verwacht op kantoor en gelukkig wist ik dit keer de goede bus in te stappen. De werkdag zelf was niet echt de moeite waard om over te schrijven, ik kreeg wat saaie administratieve taken die ik mag uitvoeren terwijl mijn baas op vakantie is.

De volgende dag was ik vrij en ik had wat goed te maken met Lisanne. We gingen het nog maar een keer proberen: Multiplaza. Na drie keer gekeken te hebben of het koffiezetapparaat wel écht écht écht uit was (ik had hem niet eens gebruikt maar dat terzijde) gingen we wederom op pad. Normale winkels! We konden onze harten ophalen. Zo'n 90 procent van de winkels waren veel te duur maar dat kon de pret niet drukken. Lisanne kocht een cadeautje voor haar neefje en ik een luchtje bij Victoria's Secret (het tasje was zo leuk, ik moest wel!)

De volgende dag moesten we onze Europese terugval maar weer goedmaken met een cultureel uitje. De vulkaan Irazú was ongeveer een uur hiervandaan dus perfect als dagtrip. De bus zou vertrekken om 8 uur 's-ochtends dus de wekker ging ouderwets vroeg. Ik weet niet waarom maar om miraculeuze redenen doet de bus er altijd precies het dubbele over als wat mensen zeggen dus twee uur later waren we in Irazú. Het zonnetje scheen in ons gezicht en in onze oogstrelende bergschoenen wandelden we langs de vulkaan. Hoewel het beloofde groene meer in de krater nergens te bekennen was, was het uitzicht prachtig. Een uurtje later hadden we de nodige toeristenfoto's geschoten en moesten we nog een paar uurtjes wachten op de bus. Gelukkig hadden we first-row entertainment van een brutale neusbeer en hongerige wasbeer die dondersgoed weten waar het eten te halen is: toeristen. De borden met 'voer de dieren niet' werden finaal genegeerd door het bezoek en tegen de tijd dat de bus er was konden ze met volle magen wachten op de volgende lading.

Zaterdag vonden we dat het, na alle avonturen, maar eens tijd werd om lekker lui achterover te hangen en alles te laten regelen in plaats van telkens zelf achter de bus aan te hollen. We hadden een tour geboekt die de hele dag in beslag zou nemen. We werden netjes opgehaald bij een hotel in de buurt en met de zon om 7 uur in de ochtend al fel brandend begon de dag voorspoedig. De eerste stop was een koffieplantage niet ver hier vandaan. Daar werd ontbijt geserveerd (Gallo Pinto met verse koffie, hmm) en daarna volgde een rondleiding. Om heeeeel eerlijk te zijn was die rondleiding in één woord samen te vatten: saai. De gids brabbelde goedbedoeld over koffiebonen centrifugeren maar op de vroege ochtend kon dit ons enthousiasme niet echt aanwakkeren. Wij vonden ons plezier daarentegen in, in het Nederlands hardop roddelen over vervelende mede toeristen die stomme vragen stelden.
De bus vervolgde zijn weg naar de volgende stop: Vulcan Poás. Zoals de naam al doet vermoeden, een vulkaan. Met onze wandelstappers waren we goed voorbereid op de tocht maar dat kon niet over iedereen gezegd worden. Een moeder met dochter voor ons hadden enkel slippers aan en we konden het niet laten daar opmerkingen over te maken. We hadden er grootse lol in tot de desbetreffende dame na de zoveelste uithaal over haar stappers zich omdraaide en in het Nederlands tegen ons begon te praten. Als het kon zou ik met wandelschoenen en al de grond in willen zakken. God zij gedankt denk ik niet dat ze het gehoord heeft, of ze was wel heel erg goed gezind want ze repte geen woord over onze onbehoorlijkheden. De eerste vrienden waren gemaakt. Een Engelsman en een Amerikaanse Shaniqua later waren we dan eindelijk bij de krater. Althans, dat dachten we want het was zo bewolkt dat je geen bal kon zien. We hielden goede moed want er was nog een krater die hoger lag dan deze dus wellicht was daar wél iets te zien. Een helse klim naar boven door een dicht bebost pad volgde en terwijl het begon te regenen waren we maar al te blij met de net gekochte poncho's. Helaas, ook hier niets te zien. De Engelsman en ik kwamen tot de conclusie dat helemaal niets zien ook best bijzonder is en we liepen terug om met een verse capo ons weer op te warmen voor de volgende stop.

De volgende en laatste bestemming was La Paz Waterfall Park. Voor de lunch kregen we wat vogels te zien in kooien. Die kooien deden wel wat van de magie af, alhoewel we wel een toekan op onze arm hebben gehad!
Na de lunch begon de tocht door de rest van het park via de watervallen, allerlei verschillende inheemse dieren (wederom in kooien) en vlinders. Alhoewel het ontzettend gezellig was en de omgeving heel mooi vond ik toch dat het ietwat nep was allemaal; betegelde paden, dieren in kooien, een afgezet park. Dit is voor mij niet het échte Costa Rica. Ook al gaat er constant van alles mis en is het meer dan eens een drama om de goede weg te vinden, zelf op avontuur gaan vind ik toch wat leuker.

Om zes uur werden we weer thuis afgezet en gingen we snel douchen en wat eten want mijn oude huisgenoot gaf een feest. Wegens gebrek aan een betere reden noemden we het voor het gemak maar een housewarming en ook een beetje Lisanne's afscheidsfeestje want die zou zondag weer terug naar Nederland gaan. Alhoewel de gastheer zelf nog voor middernacht k.o. op bed lag was het erg gezellig. Wij besloten mijn huisbaas en huisgenoot op te zoeken in een bar in de buurt. Waarschijnlijk door een iets te veel aan tequila ben ik mijn baas zijn telefoon kwijtgeraakt (sorry mam) maar al met al was het een geslaagde avond.

Zondagmiddag hebben we Lisanne afgezet op het vliegveld en naar verluid is die goed en wel thuisgekomen en ligt nu waarschijnlijk lekker in bed. Eigenlijk wilde ik zondag al een nieuwe update schrijven maar tequila maakt meer stuk dan je lief is; mijn schrijfkunsten waren ver te zoeken en ook de kracht in mijn armen om ook maar de laptop op te pakken had het voor de dag even opgegeven.

Vandaag was mijn eerste officiële werkdag. Ik zag er niet heel erg naar uit om de hele dag als een werkezel nutteloze dingetjes te typen maar ik had in ieder geval de goede bus genomen dit keer dus de dag begon goed. Ik heb mijn collega een beetje beter leren kennen en we kunnen goed met elkaar opschieten. Om 1 uur gingen we samen lunchen bij een Argentijns eettentje in de buurt en heb ik me door haar laten verassen wat er vandaag op mijn bord belandde. Als ze al een menukaart hadden zou deze me toch niets gezegd hebben. Ik kan je vertellen dat ik heeeeeeeeeel lekker heb gegeten: Varkenslapjes met een soort groene saus, rijst, bonen, salade en gekookte groente met verse ananassap. Als het zo doorgaat kom ik straks terug als een heel gelukkige vetzak.
Ondanks het saaie werk waar ik me de hele dag mee heb proberen bezig te houden, was er ook leuk nieuws. Één van de voordelen van het werken voor een touroperator zijn de fam-trips. Dit zijn kleine vakanties die je aangeboden worden door bedrijven als hotels of tourcompanies die je bekend willen maken met hun product en hopen dat het je zo bevalt dat je het wilt verkopen. Een hotel in Tortuguero heeft ons zo'n uitnodiging gestuurd en ik ben de gelukkige winnaar. 30 Augustus mag ik lekker drie dagen genieten van een compleet verzorgd weekend aan de Caribische kust. Ik ben benieuwd wat ze voor me gepland hebben maar ik heb hoge verwachtingen. Ze moeten mij immers overhalen om hun product te willen verkopen dus dan mogen ze me behandelen als een waar prinsesje. Ik kan nu al niet wachten.

Aangezien het 9 tot 5 leven nu echt gaat beginnen zullen mijn verhalen vanaf nu iets minder spannend worden en zal ik dus iets minder frequent een update plaatsen maar ik zal mijn best doen om jullie van alles op de hoogte te houden.

Hasta la vista baby en tot het volgende verslag!