Van alles en een beetje

Dag lieve amigo's !

Het is alweer heeeuul lang geleden dat ik iets heb geschreven en dat is mede dankzij mijn enorme luiheid. Het mañana, mañana gevoel zit er nu helemaal in en dat is hier toch stap 1 der inburgering. Ik word met de dag méér tica.

Laten we beginnen met een aantal weken terug. Ergens in het noorden van het land zou een nieuw park openen en aangezien mijn stagebedrijf zaken doet met dit bedrijf werden we uitgenodigd voor het openingsfeest in de country club van Escazú. Het zou een cocktail party zijn dus best wel fancy en laat ik nou nét al mijn 150 paar hakken thuis hebben gelaten. Er bestond werkelijk geen beter excuus om het winkelcentrum in te duiken en schoenen te kopen. Eindelijk was ik weer helemaal in mijn element; schoenen zijn immers mijn specialiteit en na een aantal winkels had ik dan ook het perfecte paar gevonden: mintgroene pumps die perfect zouden passen bij mijn beige jurkje. Ik kon het daar natuurlijk niet bij laten hè, ik bedoel, nu was ik daar toch! Nog een paar winkels later, mijn creditcard overal doorheen gejast te hebben was ik weer helemaal gelukkig. (Ik probeer mijn online afschriften zoveel mogelijk te vermijden want het kan elk moment afgeschreven worden en ik wil dit gelukkige gevoel graag zo lang mogelijk vast houden.)
Echter, eenmaal aangekomen bij de locatie kwamen we helaas al snel tot de conclusie dat deze avond in plaats van überglamorous, über slaapverwekkend zou worden. De eerste horror kwam al toen ik me realiseerde dat de weinige stoelen die er waren, allemaal al bezet waren en ik dus moest staan. Nu denk je vast, staan, pff je bent nog een jonge meid! Dat is toch geen probleem? Nee over het algemeen ben ik daar best behendig in maar bedenk er nu eens mijn gloednieuwe, 14 centimeter-hoge moordwapens onder mijn voeten bij. De tweede verschikking kwam ook al snel. We hadden niet gegeten aangezien er volop hapjes geserveerd zouden worden. Prima, gratis eten is altijd goed. Maar nu hadden ze het voor elkaar gekregen OVERAL kaas in te donderen. En laat ik dat nu echt om te kotsen vinden! Dit ging een lange avond worden, ik voelde het al aan.
De presentatie begon en uiteraard was alles in het Spaans. Ik begreep er geen zak van maar ach, straks was die man vast wel klaar met lullen en kon het feest beginnen! Maar na een uur was die vent nog aan het praten. Nog even later was hij eindelijk klaar, werd ie afgelost door iemand anders die vervolgens nóg meer ging lullen! Er kwam werkelijk waar geen eind aan. Ik was op een gegeven moment zó verveeld dat ik besloot met mijn collega weg te sluipen naar een ander feest in het gebouw. Een paar trappen beneden bevond zich een andere ruimte waar het er in eerste instantie al een stuk gezelliger uitzag, maar na wat dichterbij gekomen stuitten we plots op een hele verzameling mega kattenschilderijen. We waren terechtgekomen op een kattenschilderijenexpositie. Ja, zoiets bestaat dus. Katten in alle vormen, kleuren en maten. Kubistische katten, realistische katten, abstracte katten, groene katten, gele katten, huiskatten, wilde katten. Om de avond op te sommen: Katten, kaas en staan. Ze weten me wel te vermaken hier hoor.

Het weekend erna moesten we maar iets leuks gaan doen. Aangezien ik bijna elk weekend weg ben geweest, ben ik eigenlijk helemaal niet uitgeweest in San José. Om eerlijk te zijn ben ik zelfs nog nooit in het stadscentrum geweest. Al die achterlijke drukte van die zondagsrijders hier en enge verhalen over mensen die neergeschoten worden is het daar gewoon niet echt toe gekomen en eigenlijk heb ik hier in de buurt alles wat ik nodig heb. Tóch moest het er maar eens van komen. Samen met mijn collega, haar vriendin en de twee broers van één van mijn bazen zouden we die zaterdag wat drankjes gaan doen. Kevin, één van de broers, doopte zichzelf om tot party-manager en hij zou ons wel ergens mee naartoe nemen. Uiteindelijk kwamen we uit in Belen (buiten San José maar ik vind het dat evengoed telt). De club heette La Rumba en zoals de naam al doet vermoeden werd hier gedanst. Nu ben ik normaal de flauwste niet en kill ik na een paar drankjes de hele dansvloer (not) maar na het aanzien van deze dansvloer kon ik net zo goed wel een hele tequilafabriek gaan bellen; alleen maar koppels die zó goed latin dansten dat het leek alsof ze rechtstreeks uit 'so you think you can dance' gestapt waren. Ik kreeg het plots Spaans benauwd en werd me ineens heel erg bewust van het ontbreken van mijn danstalent. Ik ging hier dus écht niet aan beginnen en al helemáál niet nuchter dus gingen we eerst maar een paar drankjes doen aan een tafel. Ik vond het al prachtig om te kijken naar die dansende massa en had me zo de hele avond prima kunnen vermaken maar we moesten er aan geloven. Een vriend van Kevin zou het me allemaal wel even leren. Na een miljoen 'no, no I really don't dance, I'm white!' besloot ik het toch maar te proberen. Die arme knul moest niet hebben geweten wat hem te wachten stond want ik was één grote ramp. Ik kon alleen maar naar de vloer staren, proberend die achterlijke pasjes te onthouden en als ik zeg dat het finaal mis ging maak ik echt een understatement. Desalniettemin heb ik het best leuk gehad. Candace kon er wel degelijk wat van dus voordat we weer een dansje wagen moet ze me maar eerst wat lesjes
(of honderd) geven.

In datzelfde weekend waren we ook wel toe aan een uitje. Met Candace en haar vriendin Marloes hadden we een tour geboekt naar Sarapiqui waar we zouden gaan ziplinen en raften. 's Ochtens vroeg werden we opgehaald met een busje en op de locatie kregen we gelijk ontbijt. Typisch Costa Ricaans en dat betekend dus rijst met bonen. Ik ben niet zo vies van rijst en ik zou mijn achternaam geen eer aandoen als ik niet van bonen zou houden dus ik kon er wel van genieten. Na het ontbijt werden we in een tuigje gehesen en in een karretje achter een tractor naar het eerste platform gereden. Voor diegenen die niet weten wat ziplinen is: je hangt aan een kabel en roetsjt van platform naar platform midden door de jungle. In eerste instantie leek ons dit doodeng maar na een aantal kabels gehad te hebben was het a piece of cake. Veel enger waren die enge beesten die overal krioelden. Er is hier een soort gigantische mier die ze 'kogelmier' noemen en hij heet natuurlijk niet voor niets zo: als deze je bijt doet het zo'n pijn dat het lijkt alsof je neergeschoten bent en als je niet binnen 24 uur behandeld wordt overleef je het niet. EN DIE KROPEN GEWOON VOOR JE VOETEN! En ik maar zeuren over die muggetjes en vliegjes...
Na het ziplinen gingen we dus door met raften. Hier had ik wel echt zin in want dit had ik nog nooit gedaan. De rivier was een level 2/3 wat vrij licht is. Samen met drie jongens uit Venezuela en een begeleider zaten we in een bootje. Het was echt heel erg leuk en Candace, Marloes en ik vinden dat we wel klaar zijn voor een level 5. De gids daarentegen wist onder het peddelen een paar keer te benadrukken dat wij de slechtste groep waren die hij ooit had gehad maar we zijn mooi geen enkele keer uit die boot gevallen dus laat hem maar lekker lullen. (Marloes trouwens wel maar toen lag de boot stil dus dat telt niet hè.)

Die zondag was het Onafhankelijkheidsdag in Costa Rica. In een feestje heb ik altijd wel zin dus ik keek er naar uit. Helaas betekend 'feestdag' hier blijkbaar een beetje parades bekijken tot 12 uur en daarna is alles weer zo uitgestorven als elke andere regenachtige zondag. Om er toch nog maar iets van te maken sprak ik af met het Duitse meisje dat ik in Tortuguero had ontmoet en samen hebben we maar een ijsje gehaald. Ze is helaas afgelopen weekend weer terug naar Deutschland gegaan, erg jammer want het was heel gemütlich. Tegen de tijd dat ons ijsje op was, was het alweer donker dus leek het me makkelijker een taxi naar huis te pakken. Na Duitsland uitgezwaaid te hebben hield ik een taxi aan en druk bezig iets te zoeken in mijn tas legde ik uit waar ik naartoe moest. Ik vond na een paar minuten dat hij wel erg vreemd aan het rijden was. Hij leek auto's te ontwijken die er niet waren en slingerde zo erg dat ik flashbacks kreeg van mijn afgelopen dansavond. Na verdere observatie van het onderzoeksonderwerp kon ik concluderen dat deze beste man zo stoned als een garnaal was en dat dit zijn rijkunsten niet bepaald leek te versterken. Gelukkig was de weg op deze zondagavond zo goed als leeg dus besloot ik maar te blijven zitten, mijn armen krampachtig om mijn tas heen geklemd, drie keer mijn gordel gecontroleerd en hopend dat ik heelhuids aan zou komen. Achteraf heb ik wel vervelendere taxi chauffeurs meegemaakt en ik leef nog dus Pura Vida.

Die volgende vrijdag stond er voor Candace en mij weer een fam-trip op de planning. Dit keer naar een ananasplantage waar we een rondleiding en lunch zouden krijgen. Ik ben helemaal gek op ananas en ik zag mezelf al baden in een kuip vol ananassap, al ananas etend terwijl er een vrachtwagen aan kwam rijden met de volgende lading vers eetbaar goud. Ik verheugde me op zoveel ananas dat ik de komende 5 maanden geen ananas meer hoefde te zien. Ik ben me bewust van mijn ietwat hoge verwachtingen maar we werden meer dan teleurgesteld. Ten eerste werden we een half uur te laat opgehaald en toen we besloten de contactpersoon te bellen zei ze dat ze wel even iemand ging bellen. Tot onze grote verbazing bleek ze zelf daar al te staan, ergens achteraf op een parkeerplaatsje. Ze schonk totaal geen aandacht aan haar gasten en oké, niet iedereen houdt zielsveel van zijn baan maar deze vrouw leek wel levensmoe. Ongeïnteresseerd lulde ze wat in het Spaans in de bus en daarna hebben we vrij weinig meer van deze gids vernomen. Ook de kwantiteit aan ananas was diep teleurstellend. Op een ananassapje en een schijfje hier en daar na hebben we geen ananas in onze monden gehad. Sterker nog, hoe hard ik ook probeer, ik kan me de smaak van ananas me op het moment niet eens voorhalen.

Dat weekend werd het maar weer eens tijd mijn lang verloren vriendin in Puerto Viejo te bezoeken. Vroeg in de ochtend nam ik een taxi naar het busstation en zo 5 uurtjes later kon ik me weer voor eventjes wanen in Caribische sferen. In feite doe ik daar nooit veel meer dan eten, feesten, slapen, chillen en douchen en dit weekend was geen uitzondering.

Work-related nieuws is eindelijk wat leuker: Mijn baas en zijn vrouw willen graag hun producten op de Nederlandse markt brengen en hebben me gevraagd na mijn stage, terug in Nederland voor ze te blijven werken als een soort tussenpersoon voor hun Nederlandse contacten. Hier heb ik natuurlijk meteen ja op gezegd, en in Januari sta ik dus op de vakantiebeurs in Utrecht: Komt allen! Als het allemaal een beetje uitpakt mag ik zelfs kosteloos terugkomen naar Costa Rica in de vakantieperiode maar ik verheug me nog maar nergens op.

Afgelopen week vertelde een collega aan Marloes dat er een tentje was in San José waar ze de lekkerste nacho's van heel Latijns Amerika hebben en dat ze écht met hem mee moest. Samen met Candace ging ik ook mee en haar drie collega's zaten al klaar, watertandend te wachten op de bestelling. Wat me daar toch aan die tafel werd gebracht, bracht meteen onze grootste horror mee. Het leek wel een berg kots op een bord, en daar hadden we er nu drie van op onze tafel! Bonenpuree met daarbovenop een berg nacho chips met daartussen vlees, een homp gesmolten kaas eroverheen getieft en daarbovenop een kwakje wat moest lijken op guacemole en zure room. Om het geheel nog even erger te maken hadden ze als finishing touch nog een handvol olijven erop gesmeten en aldaar heb je het smerigste wat ik ooit heb gezien. Alsof deze blamage niet nog erger kon, bestelden we ook nog eens na aanraden van een tafelgenoot een 'michelada' wat er ontzettend lekker uitzag. Met nadruk op uitzag. Het was gewoon citroensap met zout en bier wat zo'n verneuking van m'n pilsje was dat ik nu voor straf heel veel bier moet drinken om dit te proberen goed te maken. Vervolgens kregen we de rekening die 35000 Colones bedroeg en na wat fijne Pünktliche berekeningen van onze Duitse tafelgenoot kwam hij tot de conclusie dat hij en zijn vriend 5000 moesten neerleggen. Dit is dus ongeveer een tientje per persoon. Ik vond dit nogal een verbijsterende conclusie want dat zou betekenen dat wij met z'n drieën ongeveer 60 euro moesten betalen! Dit zou kunnen kloppen als wij samen de hele huistap leeg hadden gezopen maar mijn lever zei me dat dit echt niet het geval was. Na wat heen-en-weer geredeneer besloten we dat we geen zin hadden in gezeur, hadden wij het wel gehad en betaalden we het maar. Daar dus nooit meer heen.

Afgelopen weekend stond er nóg een fam-trip op de planning (mijn werk is echt een straf soms). Weer ziplinen maar dit keer in combinatie met klimmen. Ik ben ongeveer zo sportief als een walrus en de kracht in mijn armen is te vergelijken met rubber maar we gingen ervoor; het was tenslotte gratis, dan moet je er natuurlijk alles uit halen. Ik propte er voor het gemak nog wat koekjes in (voor de energie hè) en het tuigje kon aan. Ik was natuurlijk weer de enige die niet zo goed had geluisterd want ik had geen droge kleren mee. Wist ik veel dat we gingen klimmen door een waterval?! Hierdoor leek het ons handiger eerst te gaan klimmen en daarna te ziplinen in de hoop dat dat de boel weer wat zou opdrogen. Na een kleine wandeling door het regenwoud arriveerden we aan bij de waterval. Een gigantisch ding dat eruitzag alsof het kleine meisjes als mij als ontbijt at maar gek genoeg was dat niet mijn grootste zorg. Candace en ik waren er namelijk zeker van dat het zo lang zou duren voordat we eindelijk, stuntelend boven waren dat de dag alweer voorbij zou zijn. We moesten het maar gewoon proberen. Candace ging als eerste en het leek haar, vanaf beneden gezien, vrij makkelijk af te gaan. Dit bleek niet helemaal het geval maar dat had gelukkig niemand doorgehad. Daarna was ik aan de beurt. Na wat instructies werd ik aan een touwtje geknoopt en was ik klaar om het gevaarte te trotseren. Daar ging ik, hup hup, links, rechts, ondertussen proberend adem te halen, wat blijkbaar nog zo makkelijk niet is terwijl er liters water recht je gezicht in worden gedonderd. De gids riep nog wat verdere instructies maar ook je gehoor wordt niet bevorderd op zo'n moment dus ik verstond er de ballen niet van. Dat is, totdat ik halverwege was en de instructeur het volgende zei: Oké, je moet nu rustig blijven en niet schrikken: Je gaat straks helemaal niets meer kunnen zien en geen adem kunnen halen. Je moet twee stappen naar links nemen en dan twee schuin omhoog naar rechts, dan kun je weer ademhalen. Niet echt mijn directe omschrijving van plezier maar het was dat of daar voor de rest van m'n leven bivakkeren dus een hap adem maar en gaan. Voor ik het wist was ik boven, als een echte bikkel. Ik heb misschien wel mijn verborgen talentje gevonden hoor. Ik ben er in iedergeval iets beter in dan dansen of raften.
Eenmaal boven werd je weer vastgemaakt aan een kabel waar je twee platformen verder boven de grond werd gehangen en naar beneden werd getakeld.
De zipline erna was niet heel bijzonder na de vorige maar we hebben ons evengoed prima vermaakt.

Afgelopen zondag hadden we een quad-tour geboekt en voor het gemak een busje met chauffeur voor de hele dag geregeld. Samen met Marloes, Candace en hun twee vriendinnen Charlotte en Simone zouden we naar Jacó gaan aan de pacifische kust en drie uur lang op een vierwieler rondracen. De gids bracht ons eerst naar een hoog punt in de bergen waar je over de hele kust kon uitkijken. Na wat foto's en een paar meter kwam ik er al gauw achter dat, hoe harder je door de modder crosst, hoe smeriger je word en aan het einde van de dag kon ik dan ook de prut van m'n wangen krabben. Ergens middenin het regenwoud vroeg de gids of we zin hadden een stukje te wandelen dus stapten we van de quads af om vervolgens de bosjes in te duiken. Er was geen pad te bekennen dus hobbelden we de gids maar achterna door riviertjes, over boomstronken en glibberige rotsen heen hopend dat hij de waarheid sprak toen hij ons verzekerde dat ie de weg écht wel wist. Na een paar minuten kwamen we aan bij een verborgen waterval middenin de jungle. Dit was, needless to say, echt bijzonder en het volgende half uur spendeerden we als kleine kindertjes rennend door het water al klimmend op de waterval (want daar ben ik nu immers pro in en je talenten moet je benutten).
Omdat we onze chauffeur betaald hadden de hele dag lekker te relaxen totdat wij naar huis wilden, gingen we na de quad tocht het strand nog even op en al zittend op mijn pareo'tje, koud biertje in de hand, zonsondergang voor m'n neus was dit zeker wel uit te houden.

Terwijl jullie met je winterjasjes je al voorbereiden op het helse najaar dat komen gaat, ben ik mentaal m'n spulletjes alweer aan het pakken voor het volgende reisje: volgend weekend naar Uvita waar we hopelijk wat walvissen gaan zien!

Gegroet, broeders!