Er is een tijd van komen en een tijd van...

Lief Costa Rica,

Ondertussen ben ik alweer twee weken in het koude Nederland. Ik mis het enorm maar zoals iedereen wel weet, is er een tijd van komen en een tijd van gaan en de tijd van gaan is nu gekomen.
Het geeft me een beetje rust als ik bedenk dat Costa Rica niet weggaat (mogelijke natuurrampen niet meegerekend) en dat ik altijd terug kan komen.
Desalniettemin realiseer ik me ook dat mijn huis in San José nooit meer míjn huis zal zijn en dat de dagelijkse wandeling naar de bus nooit meer míjn dagelijkse wandeling zal zijn. Over een tijdje zal mijn telefoonnummer wel niet meer in het systeem van de taxicentrale staan en zal ik weer helemaal opnieuw uit moeten leggen waar ik woon door gebrek aan adressen. De jongen achter de kassa van de minisupermarkt zal me niet meer herkennen en de wijn zal niet hetzelfde smaken als ik weer eens aan die vertrouwde keukentafel zit.

De afgelopen zes maanden heb ik het niets minder dan fantastisch gehad.
Ik heb reuzenschildpadden eieren zien leggen middenin de nacht, op het strand, ik heb het magische aangezicht mogen ervaren van walvissen die wel héél dicht bij de boot kwamen, ik heb op een paard als een ware Pocahontas over het strand mogen hollen en ik heb kunnen zwemmen onder donderende watervallen. Zelfs met mijn luie reet heb ik op een quad gereden door de bergen, ondersteboven door de boomtoppen gesjoefd aan een kabel, een waterval beklommen, door scholen tropische vissen gesnorkeld en de wilde Paquare rivier overwonnen in een raft. Ik heb prachtige stranden gezien, van verbluffende uitzichten kunnen genieten en dat alles kunnen laten inzinken, genietend in een natuurlijk, vulkanisch bad. Ik heb krokoldillen gezien, toekans aanshouwd, luiaards bekeken en ben ontelbare malen bruut gewekt door schreeuwende brulapen. Ik heb mijn buikje rondgegeten aan patacones, Caribische kip, chimichurri, empanadas, tropische vruchten en natuurlijk rijst met bonen.

Ik heb van Puerto Viejo mijn tweede huis gemaakt waar ik verschrikkelijk veel herinneringen heb gemaakt met Sofie, die ik heel dankbaar ben voor alle hilarische, mooie, leuke en fantastische momenten en voor de steun die ik van haar heb gekregen tijdens meer katers dan ik op twee handen kan tellen.

Ook heb ik ontelbare momenten gedeeld met Clarissa (a.k.a. Duitsland2) die ik per toeval heb ontmoet in Uvita en die in een hele korte tijd een hele goede vriendin van me is geworden.

Ik heb vrienden gemaakt die ik nooit zal vergeten en waarvan ik hoop dat het contact nooit zal verwateren. Daarnaast heb ik herinneringen gemaakt die ik nooit wil kwijtraken en herinneringen die ik liever diep achterin mijn hoofd wegstop maar ondanks alles, zijn de mooie en de minder mooie momenten wat deze ervaring tot een hele bijzondere hebben gemaakt.

Wanneer ik terug denk aan Costa Rica, zie ik mezelf alweer zitten aan mijn keukentafel, peuk in de hand, glas wijn op tafel en hoop ik dat er ondertussen al een standbeeld van mij is gemaakt op die vaste plek, zoals mijn huisbaas me heeft beloofd.

Nu zit ik alweer in Utrecht, op de vakantiebeurs, andere mensen heel enthousiast te maken over Costa Rica, één van de mooiste plekken waar ik ooit ben geweest (dat is makkelijk, dat zijn er niet zo veel maar toch hè).

Maar zoals ik al zei, is er een tijd van komen en een tijd van gaan en de tijd van gaan is nu gekomen.

Gelukkig houdt het avontuur niet helemaal op, als alles nog goed komt last minute, zit ik volgende week weer in het vliegtuig onderweg naar Barcelona waar ik de komende vijf maanden ga studeren. Ik ga proberen dan weer een blogje bij te houden en mocht je die willen lezen, kun je die vinden op dezelfde pagina: joyceincostarica.waarbenjij.nu (ik kan de naam niet veranderen héél jammer).

Lief Costa Rica, heel erg bedankt voor de fantastiche 6 maanden, en voor nu: DON'T CRY FOR ME COSTA RICAAAAA, THE TRUTH IS I NEVER LEFT YOU!

Tot snel!